Како што дознава „Аваз“, синоќа во Сплит починал клавијатуристот на „Бело Дугме“, Владо Правдиќ.
Ова за овој весник го потврдил негов близок пријател. Правдиќ, како што се наведува, починал во пресрет на својот 74-ти роденден на 6 декември.
Правдиќ последните години живееше во Сплит.
Роден е во Сараево во 1949 година. Музичката кариера ја започнува во 1965 година, а во септември 1970 година се приклучува на „Амбасадори“ и за првпат влегува во студио со нив. Во тоа време, вокален солист беше Здравко Чолиќ, па дискографско деби на Влада беше и плочата на Здравко „Plačem za tvojim usnama“ (1971). За жал на Владо, целата работа помина сосема неславно, бидејќи оркестарот целосно ги прекри оргулите, па ниту една нота не можеше да се слушне од дебито на Владо.
Во пролетта 1971 година, тој го замени Ранко Рихтман во „Индекси“, купувајќи од него оргули “Hammond T 202”. Самиот го изгради засилувачот „Leslie“. Со мали прекини поради универзитетски обврски, тој свиреше со „Индекси“ до есента 1973 година и сними вкупно три и пол синглови: „Sanjam“ (1971), „I tvoje će proći“ (1973), „Samo su ruže znale“ (1974) и песните „Povratak Džeka Trbosjeka i ostalog zla“ i „Ugasila je plamen“ na singlu „Plima“ (1972). Со заминувањето на Даворин Поповиќ и Бода Ковачевиќ во војска, „Индекси“ мораше да бидат „на чекање“, па Владо имаше можност трајно да премине во групата „Јутро“, која од 1 јануари 1974 година се нарекува „Бело дугме“.
Со „Дугме“, пред да замине во војска во 1976 година, сними два албума „Kad bi’ bio bijelo dugme“ и „Šta bi dao da si na mom mjestu“. Владо се вратил во Бијело Дугме во 1978 година. Од 1978 до 1987 година со нив објави пет албуми: „Bitanga i princeza“, „Doživjeti stotu“, „Uspavanka za Radmilu M.“, „Kosovka djevojka“ и „Pljuni i zapjevaj moja Jugoslavijo“. По турнејата на „Дугме“ наречена „Pljuni i zapjevaj, moja Jugoslavijo“, во 1987 година, Владо се пензионира[e и се посвети на компјутерите, се вели на неговата страница на Википедија.