Силата на американскиот долар неодамна предизвика две многу различни реакции кај економистите и играчите на пазарот, пишува за „Фајненшал тајмс“ Мохамед Ел-Еријан, главен економски советник на „Allianz“ и претседател на „Квинс“ колеџот на Универзитетот во Кембриџ.
Некои веруваат дека тоа придонесува за подобри глобални економски перформанси во иднина. Други стравуваат дека тоа ќе предизвика превирања. Двете гледишта не можат да бидат точни.
Одговорот најверојатно ќе биде одреден од политиката, а не од економијата – особено со маневри во кампањата за претседателските избори во САД.
Инвеститорите и компаниите можат да преземат акција сега, за делумно да се заштитат од немири. Ваквите потези за избегнување се оправдани, со оглед на поголема веројатност за појава на поекстремни резултати во голем број области.
Одржливата сила на доларот не е изненадување, со оглед на три главни фактори,кои што привлекуваат странски капитал во САД: внатрешна економија, која ги надминува другите напредни нации; берза, што ги надминува другите; привлечни приноси за инвеститори во обврзници.
Инвеститорите веруваат дека во денешното влошено глобално економско опкружување, само Америка е во состојба да одржи одржливо поскапување на својата валута. Европските и новите економии стравуваат дека какво било стабилно вреднување на нивните валути дополнително ќе го забави нивниот раст. Ова исто така ги објаснува спротивставените погледи за иднината.
За некои, силниот долар е дел од систематското ребалансирање на светската економија. Доларот им помага на послабите економии кои се поотворени за трговија и повеќе погодени од светската трговска војна, да се израмнат со САД.
Но, силниот долар носи ризици. Прво, тоа е закана од валутна војна покрај трговската војна која трае, поттикната од напорите на администрацијата на Трамп да го елиминира она што смета дека е нефер трговски практики против САД.
Второ, силниот долар ги изложува Федералните резерви на натамошни политички напади, поткопувајќи го нејзиниот кредибилитет и довербата на пазарот што доаѓа со него.
Трето, доларот може да ги дестабилизира новите пазари со големи монетарни нерамнотежи, вклучително и она што економистите го нарекуваат „оригинален грев“. Овие се земји кои позајмуваат во долари, но создаваат поголем дел од приходот кој се користи за плаќање камата и главнина во валути што се амортизираат во однос на САД.
Сите три ризици го ослабуваат растот, ја зголемуваат нестабилноста на пазарот и ги заоструваат финансиските услови. Тие ќе дојдат во тешко време за светската економија. Глобалната економска активност и трговијата се забавуваат, Европа може да биде во рецесија следната година, муницијата на централната банка се исцрпува, и има многу малку, доколку има, инспиративни реформи на пазарите во развој.
Она што се случува ќе зависи пред сè и од американската политика, при што веројатноста ќе се насочи кон повеќе хаотичен исход. Изедначувањето на меѓународните трговски услови, особено со Кина, но и со другите земји, е еден од ретките проблеми што се здоби со прилично широка политичка поддршка во Америка.
Не се согласуваат сите со методите, но мнозинството е обединето во спроведувањето подобри трговски услови за САД. Ова ја зголемува веројатноста за употреба на монетарната политика како оружје.
Европа и Кина можат да се спротивстават на овој ризик, иако само делумно, со правење навремени отстапки за САД, особено во однос на долгогодишните поплаки, како кражба на интелектуална сопственост и принудени технолошки трансфери во Пекинг.
Како дел од ребалансот на политиките во корист на структурните реформи и фискалниот стимул, Европската централна банка исто така може да помогне со постепено оддалечување од либералната употреба на неконвенционална монетарна политика за влијание врз пазарите на средства. Ова е генерално разочарувачка потрага по подобри економски перформанси и станува се попродуктивна.
Бинарниот резултат поврзан со јачината на доларот е пример за феномен кој се манифестира не само во економијата и финансиите, туку и во институционална, политичка и социјална смисла. Ова е се поголема веројатноста за појава на екстремни резултати од двете страни на статус квото.
Овој феномен добива сè поголемо признание, но не толку колку што заслужува. Ова можеби и не е изненадувачки со оглед на тоа што има многу причини, зошто ние се спротивставуваме да излеземе од нашите зони за удобност.
Што можат компаниите и инвеститорите да сторат во оваа ера на крајности?
Тие можат да ги намалат валутните дисбаланси, да ги зголемат своите парични буфери и да бараат рентабилно хеџирање, за подобрување на нивната оддржливост.
При инвестирање во обврзници, инвеститорите исто така може да претпочитаат квалитет и да ги скратат роковите на доспевање за да ја ограничат нивната изложеност на конечни резултати, додека одржуваат одреден потенцијал за профит.
И американските компании кои работат во странство треба да се фокусираат на исполнување на побарувачката таму, наместо да се обидат да го задоволат својот домашен пазар – стратегијата „Во Кина, само за Кина“.
Конкурентните тврдења за ефектите од силниот долар се само дел од долгата листа на необични неизвесности со кои се соочува денешната кревка глобална економија.
Наместо да се занемари поголемата веројатност за крајни резултати, компаниите и инвеститорите треба да се спротивстават на тоа во нивното стратешко планирање. Тие треба да го сметаат за минимизирање на идното жалење.