Скриениот монетарен федерализам што тивко го спроведуваше Европската централна банка веќе една деценија, ќе биде спакуван следната година за да се балансира индиректната монетизација на јавниот долг во еврозоната со ниските каматни стапки, овојпат како дел од стратегијата на Кристин Лагард, која како револуционерно и иновативно го најавува веќе виденото и неодржливо, пишува „Портал Аналитика“.
Кога Џенет Јелен го презеде раководството на Федералните резерви во јануари 2014 година како прва жена во таа улога, фактот дека таа го наследи претходникот на републиканците Бен Бернанке од редовите на демократите беше поистакнат и поконкретно помогна во толкувањето на голем број одлуки, како она дека каматните стапки се одржуваат на рекордно ниско ниво, со цел да се придонесе за закрепнување на американската економија по глобалната криза, чии последици беа почувствувани во голема мера и тогаш.
Манипулативна стимулација на економијата со сметководствени трикови не е никаква иновативна практика воведена од Лагард. Покрај тоа, таа не е типична само за ЕЦБ, бидејќи го користат сите поголеми централни банки, освен Јапонската банка, која, иронично, често се наведува како пример што треба да го следат. Јапонија е една од оние земји каде изразот „удел на јавниот долг во БДП“ буквално звучи неприродно, бидејќи овој процент достигнува дури 238 проценти, иако структурата на долгот е неспоредлива со она што е причина за задолженоста на европските земји, бидејќи се прави јасна разлика помеѓу структурниот и циклично коригиран дефицит.
Најавената програма за откуп на обврзници на ЕЦБ не само што може долгорочно да ги вкочани потенцијалите за развој, туку може да го прекрши и претходното правило за откуп на повеќе од 33% од јавниот долг на една земја-членка преку програма за квантитативно олеснување, иако тој процент беше горната граница. За земјите со понизок степен на финансиска дисциплина, ова испраќа сигнал дека последните „трзаи“ на идејата за солидарност ќе се практикуваат токму на примерот на заштеда на нивните економии – не од друга причина, освен желбата да се спаси еврото. На земји како Германија и Франција секогаш им се дава можност да заработат пари за откуп на обврзници од страна на недисциплинираните. Затоа, овој начин на управување со поделбата на ризиците во еврозоната не може да се нарече ништо друго освен прикриен монетарен федерализам, спротивно на сите договори на кои се темелат односите во рамките на Европската унија.
Гледањето на процесот на донесување одлуки во институциите на ЕУ низ призмата на учеството на жените во овие процеси само ги поткопува лошите практики и ги охрабрува жените лидери да ги повторуваат грешките на нивните машки претходници, бидејќи ваквите потези често се коментираат во контекст на преземање ризици. Ако веќе можевме на примерот Бернанке-Јелен да го следиме изразениот контраст меѓу републиканскиот и демократскиот пристап без значајно осврнување на улогата на женското раководство, несфатливо е дека неодамна продолжувањето на штетната практика во ЕЦБ е ставено во овој контекст.
Колку и да е непотребно во математиката да се бара кој било друг заеднички именител, освен за најмалиот, толку и во анализата на пристапот на лидерството е бесмислено да се прават паралели само врз основа на фактот дека некои потези биле направени од жени кога полот е единственото нешто што ги поврзува, односно раздвојува од другите лидери.
Можеме да го разгледаме и лидерскиот профил на Лагард врз основа на фактот дека е Парижанка и да го споредиме со другите европски лидери и дипломати од француската престолнина. Бидејќи и ЕЦБ и ЕУ се релативно нови институции, така што можеме да ги анализираме ваквите пристапи на примерот на нивното управување, можеме да одиме малку подалеку и да потсетиме на Чарлс Морис де Таларен-Перигор, исто така Парижанец и еден од најценетите и највлијателните дипломати во европската историја.
Запаметен е по долгиот дипломатски ангажман за време на владеењето на Луј XVI, за време на Француската револуција, сè до Наполеон, Луј XVIII, Луј Филип Орлеан и како претставник на Франција на Виенскиот конгрес. Неговите често цитирани зборови се „Кога се гледам себеси – се грижам, кога ќе се споредам со другите – се смирувам“, и ако ја ставиме оваа изрека во контекст на односот помеѓу ЕЦБ и другите централни финансиски институции како што се ФЕД, Банката на Англија, Националната банка на Кина и други, не дека не можеме да заклучиме дека Лагард го прави истото, но не го нарекуваме, на пример, париско раководство.
Стимулирањето на државните трошоци е една од препишаните мерки во борбата за зачувување на економијата за време на пандемијата. Овој пат, сè се случува во време што не е најповолно за намалување на билансот на состојба на ЕЦБ, особено поради фактот што покрај оние што планира да ги купи на секундарниот пазар, веќе има и такви на кои им се ближи датумот на достасување. Сето ова може да биде прекрасна розова приказна за раководството на жените дека ова е ситуација во која националната централна банка разгледува консолидиран биланс на состојба, така што издадените обврзници да не се појавуваат во билансот на состојба, поради фактот што државата буквално станува должник на самата себе. Во ситуација кога ова го прави ЕЦБ, јавниот дефицит се стимулира со повторно печатење пари.
Можеме само да веруваме дека повеќето токсични процеси, како во економијата, така и во општеството воопшто, никогаш немаше да се случат ако многу нешта беа нарекувани со нивните вистински имиња уште од самиот почеток, особено во земјите во развој, каде што на највисоките светски адреси се бараат примери за добра практика. Промовирањето на оваа форма на ангажман на жените без откривање на суштината, е маската што го крие недостатокот на иновации, што ќе стане појасно кога од одредена временска дистанца ќе се заклучи дека некои лидери ги повторуваат само грешките на нивните претходници. Тоа е пристап што му штети на женското лидерство исто како и на целосното исклучување на жените од социјалните процеси, за кои, како и суштината на чекорите направени наназад од Лагард, обожавателите на нејзиниот карактер и дело не се свесни.