Додека глобалното затоплување се заканува на многу живи суштества на Земјата, истиот процес на Марс може да биде еден од клучните фактори што ќе ги претвори безживотните песоци во планета, на која може да се живее. Научниците веќе имаат материјал што може да ја направи Црвената планета погодна за живеење – со совршено задржување на топлината, пренесување на сончева светлина и блокирање на вишокот радијација.
Два услови се потребни за Марс да стане погостопримлив за луѓето – поголема топлина и заштита од агресивно сончево зрачење. За да ја загреете планетата, треба да додадете околу 50 степени Целзиусови на нејзината просечна температура – тогаш почвата ќе биде доволно топла, така што водата во неа нема да се претвора во мраз, туку ќе останува во течна форма.
Сите претходни модели за затоплување на целата планета вклучуваат, меѓу другото, заситеност на нејзината атмосфера со стакленички гасови – затоа што случајно го проценивме нивното влијание врз Земјата. Но, научниците го привлекоа вниманието на јавноста кон фактот дека овој пристап има слабости.
„Благодарение на роверите, знаеме дека има премалку СО2 на Марс за да има значителен ефект на стаклена градина. Покрај тоа, поголемиот дел од гасот не е достапен, така што не може брзо да се мобилизира во големи количини“, објаснува вселенскиот хемичар и планетарен геолог Брус Јакоски од Универзитетот во Колорадо. Според него, во оваа фаза на технолошки развој не е можно да се изврши тераформирање на Марс.
Феноменот на Марс познат како „цврст ефект на стаклена градина“ инспирираше друг истражувачки тим да истражи алтернативен пристап кој се фокусира на локалните промени во атмосферата на Марс, наместо на целата атмосфера. Сличен вид на локална изолација е пронајден и на половите на планетата, каде мразот, составен од вода и CO2, цврсто ја заробува топлината од мало загревање и ја загрева областа под него.
Но, дали е навистина потребно да се покрие целата планета со мраз? За среќа, ова не е потребно. Силиконскиот аерогел користен за топлинска изолација на сите ровери ги има потребните својства. Од него можете да направите специјален слој што ќе изгледа како пријатно проsирно ќебе. Пренесува светлина (што значи дека растенијата можат да фотосинтезираат под неа) и во исто време ја задржува топлината.
Всушност, аергелот има една од најниските топлински спроводливости во светот: 97% од неговата волуменска структура е воздух, а 3% се тенки силиконски нано-влакна, кои рефлектираат ултравиолетови зраци (УВ) и со тоа спречуваат прекумерно зрачење.
Според студијата објавена минатата година во „Nature Astronomy“, аерогелот може да биде неверојатно успешен избор бидејќи неговиот ефект е пасивен – не бара многу енергија или одржување на подвижните делови за да се задржи топлината во него подолго време. Како резултат, потребен е слој аерогел од само 2-3 см за да се загрее површината на Марс за 50 степени.
За да ги докажат своите тврдења, научниците создадоа лабораториска средина што ја имитира површината на Марс. Излезе дека аерогелот всушност толку многу ја загрева почвата што водата останува течна во текот на целата година и сè што е под закрила добива добра заштита од зрачењето и ситната прашина на Црвената планета. Научниците планираат да ја тестираат технологијата во најдивите и најтешките региони за преживување на Земјата.